Ik hou van de
zwart wit foto’s uit de tijd van mijn oma, die door onze meisje trouwens
steevast mijnoma wordt genoemd, een eretitel die ze met een glimlach draagt.
Onze meisjes beginnen elke brief of kaart aan haar met “lieve mijnoma” en ook
als ze ter sprake komt vragen ze voor de zekerheid even bedoel je oma of
míjnoma nou, mam? Mijnoma dus, die de oorlog heeft meegemaakt en al op haar
zesde haar zwemdiploma haalde, waar ze, 78 jaar later, nog altijd apentrots op
is. Had ik maar in die tijd geleefd, zo gezellig met z’n allen rond de radio,
een slanke japon en van die schouderlange wapperende haren met zo’n grote strik
erin.
Dit boek nam me
mee de geschiedenis in. Het beschrijft precies de periode van haar geboorte,
rond 1920 tot nu en ik heb genoten, het las zalig weg. Ik heb het ook meteen
gekocht voor mijnoma. Nu weet ik een beetje beter hoe het was in haar tijd, dat
houdt me namelijk al heel lang bezig, getuige mijn vraag aan mijnoma als klein
meisje: “Hoe was dat nou, toen alles nog zwart-wit was, oma?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten